Synteza SPHM DDS

[SP5FCS]

Każdy interfejs ma swoje zalety i wady, gdyby istniał jakiś "idealny' nie powstawały by kolejne warianty. Magistrala I2C opracowana przez Philipsa na początku lat 80 na potrzeby komunikacji z układami peryferyjnymi w telewizorach i sprzęcie audio szybko zyskała na popularności i w takich zastosowaniach sprawdza się dobrze. Kiedy powstawał ten standard mikroprocesory były drogie i nie sądzono, że za trzy dekady stanieją do tego stopnia aby przejąć rolę układów peryferyjnych.

Magistrala I2C do konfiguracji radia, sterowania nastawami jest wystarczająca. Do obsługi szybkich pomiarów i wymiany danych pomiędzy procesorami jest za wolna i ma zbyt rozbudowany protokół komunikacji. Do takich celów sprawniejszy jest interfejs SPI. Oczywiście wszystko zależy od stopnia obciążenia procesora, umiejętności programisty i ilości układów peryferyjnych. Dużym problemem są ograniczenia w adresowaniu układów peryferyjnych, konieczność zamawiania układów o innych adresach, itd. (temat na oddzielny wątek).

Co do zakłóceń to sprawa też nie do końca jest oczywista, ponieważ trzeba mieć w tej kwestii jakieś praktyczne doświadczenia. Wiele firm stosuje mikroprocesory jako układy peryferyjne na modułach co sugeruje że opanowali jakoś problem zakłóceń. Każda magistrala szeregowa generuje również duży poziom zakłóceń podczas transmisji. Zbudowanie radia wysokiej klasy wymaga dopracowania każdego szczegółu, tu nie ma miejsca na dowolność i przypadek.

Jednocześnie trudno zbudować uniwersalny sterownik pasujący do każdego radia:
- popularnego w którym ograniczymy do minimum okablowanie radia,
- rozbudowanego w którym damy możliwość swobodnej konfiguracji kilkunastu modułów oraz
- wyczynowego w którym poziom zakłóceń sterownika będzie poniżej szumów własnych radia.
Trzeba metodą kolejnych prób wybrać wariant kompromisowy.