Synteza SPHM DDS

[SP5FCS]

Procesory Xmega są zasilane z napięcia 3,3V i programowane poprzez interfejs PDI. Stare, proste, ogólnodostępne programatory nie obsługują rodziny Xmega. Aby zaprogramować procesor do syntezy na ATXmega128 musimy nabyć nowy programator, poprosić o kogoś o pomoc lub skorzystać z bootloadera.

Wielu producentów udostępnia dedykowane bootloadery do swoich modułów np. Mikroelektronika lub środowisk programowania jak wspomniany przez Jarka Bascom firmy MCS.
Procesory Xmega mają kilka interfejsów szeregowych, SPI dostępnych na różnych portach dlatego każdy gotowy bootloader musi być przystosowany do konfiguracji posiadanego modułu.

Zaletą bootloadera pracującego poprzez kanał szeregowy jest jego bardzo mały kod możliwy do wgrania praktycznie na każdym procesorze z sekcją boot. Przy napisaniu bootloadera w assemlerze można go zmieścić w 256 komórkach word. Wadą takiego rozwiązania jest konieczność dostępu do komputera, może w przyszłości tabletu oraz dłuższy czas programowania.

Zaletą bootloadera pracującego poprzez odczyt karty SD jest pełna niezależność od komputera w czasie programowania. Tak czy inaczej plik jakoś trzeba pobrać z sieci i wgrać na kartę SD. Pewną wadą tej metody jest duży kod bootloadera. Bacomowa wersja na kartę SD dla Xmega wykonana przez Jarka wymaga procesora minimum Xmega128A3 ponieważ kod bootloadera jest większy niż 4kB i nie można go osadzić na mniejszych procesorach Xmega64.

Nie musimy obawiać się błędów przy wgrywaniu nowego softu ponieważ sekcja boot w procesorze jest chroniona przed zapisem i co najwyżej będziemy musieli ponownie powtórzyć wgrywanie nowego oprogramowania albo wrócić do starej wersji.